က်ေနာ္ၾကံဳေတြ႔ခဲ့ရတဲ့ ဗမာေဆးဆရာတစ္ေယာက္

က်ေနာ္ဒီအေၾကာင္းေတြမေျပာခင္ တစ္ခုၾကိဳတင္ေျပာျပခ်င္တာက က်ေနာ္ပာာ ဆရာ၀န္တစ္ေယာက္ျဖစ္ေပမယ့္ ဘယ္တုန္းကမွ ဗမာေဆးကိုအထင္ေသးခဲ့တာမ်ိဳးမရွိပါဘူး။ အဂၤလိပ္ေဆးနည္းတူ ဗမာေဆးေတြ၊ ဗမာေဆးဆရာေတြမွာလည္း အားသာခ်က္ေတြရွိမယ္ဆိုတာကို လက္ခံထားပါတယ္။ ဒီစာကိုေရးျဖစ္တာပာာလည္း က်ေနာ္ကိုယ္တိုင္ၾကံဳေတြ႔ခဲ့ရတဲ့အျဖစ္အပ်က္တစ္ခုကို တျခားလူေတြလည္း နမူနာယူျပီး သိေစခ်င္လို႔ပါ။

က်ေနာ့္အဖြားပာာလြန္ခဲ့တဲ့ ၂၀၁၁ခုႏွစ္ ၁၂လပိုင္းအကုန္ေလာက္မွာေလျဖတ္တဲ့ေ၀ဒနာကိုခံစားရတဲ့အတြက္ ေဆးရံုတင္ခဲ့ရပါတယ္။ ေလျဖတ္တာေၾကာင့္ ကိုယ္တျခမ္းေသသြားျပီး စကားလည္းမေျပာႏိုင္ လွဳပ္လည္းမလွဳပ္ႏိုင္ျဖစ္သြားပါတယ္။ CT scan ရိုက္ၾကည့္ေတာ့ ဦးေႏွာက္ၾကြက္သား ပုပ္သြားတာေၾကာင့္ ျပန္ေကာင္းဖို႔အေျခအေနအေတာ္ေလးနည္းပါတယ္။ ဒီလိုနဲ႔ေဆးရံုကဆင္းျပီး အိမ္မွာပဲအကူသူနာျပဳေခၚျပီးထားခဲ့ရပါတယ္။ ေဆးရံုမွာအစာစားလာႏိုင္တဲ့အတြက္ ႏွာေခါင္းပိုက္ကိုျဖဳတ္ခဲ့ေပမယ့္ ဆီးမထိန္းႏိုင္ေတာ့တဲ့အတြက္ေၾကာင့္ ဆီးပိုက္ကိုေတာ့ အခုခ်ိန္ထိထားရပါတယ္။ ဒီလိုနဲ႔ပဲအိပ္ယာေပၚမွာပဲ ပက္လက္ေနေနရတဲ့ စကားမေျပာႏိုင္တဲ့ အဖြားကိုစိတ္မေကာင္းယံုကလြဲလို႔ က်န္တာဘာမွမလုပ္ေပးႏိုင္ပဲရွိခဲ့ပါတယ္။ က်ေနာ့္အဖြားမွာ ေျမးဆရာ၀န္၂ေယာက္ရွိပါတယ္။ တစ္ေယာက္က က်ေနာ္ကိုယ္တိုင္ျဖစ္ျပီး ေနာက္တစ္ေယာက္က က်ေနာ့္ညီမတစ္၀မ္းကြဲပါ။ အဂၤလိပ္ဆရာ၀န္ေတြဘာမွမတတ္ႏိုင္ဘဲ ထိုင္ၾကည့္ေနရတဲ့အခ်ိန္မွာပဲ ဇာတ္လိုက္၀င္လာပါေတာ့မတယ္။

စတာကေတာ့ က်ေနာ့္အေမကေနစပါတယ္။ ဘယ္သူလမ္းညႊန္လိုက္သလဲေတာ့မသိပါဘူး။ တစ္ေန႔မွာက်ေနာ့္ကိုတိုင္ပင္ပါတယ္။ ဗမာေဆးဆရာတစ္ေယာက္ရွိေၾကာင္း အေၾကာျပင္အရမ္းေကာင္းေၾကာင္း၊ ေလျဖတ္တဲ့လူနာေတြကိုအရမ္းေကာင္းေအာင္လုပ္ေပးႏိုင္ေၾကာင္း စတာေတြေျပာပါတယ္။ လံုး၀မလွဳပ္ႏိုင္တဲ့လူနာေတာင္မွ အဲဒီဆရာကုလိုက္တာ စကားေျပာႏိုင္၊ လမ္းေလွ်ာက္လာႏိုင္တယ္လို႔ေျပာပါတယ္။ အဲဒါနဲ႔က်ေနာ့္ေခါင္းထဲမွာ အေတြးတစ္ခု၀င္လာပါတယ္။ က်ေနာ့္အဖြားပာာ ပာုိအရင္တည္းက ေရွးအဖြားအိုေတြရဲ႕ထံုးစံအတိုင္း ဗမာေဆးကိုပိုျပီးႏွစ္သက္ပါတယ္။ အႏွိပ္ခံရတာေတြ ဘာေတြကိုလည္း ႏွစ္သက္တတ္ေတာ့ ဗမာေဆးဆရာ ႏွိပ္ရံုနဲ႔ေတာ့ဘာမွမျဖစ္ေလာက္ပါဘူးဆိုျပီး က်ေနာ္လည္း လက္ခံလိုက္ပါတယ္။ က်ေနာ့္စိတ္ထဲမွာထင္တာက ဗမာေဆးဆရာက ႏွိပ္ရံုသက္သက္ပဲလုပ္မယ္ထင္တာကိုးဗ်ာ။ ဒီထက္ေတာ့ပိုမဆိုးႏိုင္ပါဘူး ေကာင္းလာေတာ့လည္းအျမတ္လို႔ထင္မိလို႔လက္ခံလိုက္တာပါ။ ထားပါေတာ့ အဲဒီမွာတင္ပဲ အိမ္ကလည္း မဆိုင္းမတြဘဲ ဗမာေဆးဆရာကိုပင့္ျပီး ကုပါေလေရာ။ ေဆးဆရာကစေရာက္တာနဲ႔ က်ေနာ့္အဖြားေသာက္ေနရတဲ့ အဂၤလိပ္ေဆးေတြ အကုန္လံုးကိုရပ္ခိုင္းပါတယ္ (အဲဒီအေၾကာင္းကို က်ေနာ္ကလံုး၀မသိလိုက္ပါ) က်ေနာ့္အဖြားပာာ ဆီးခ်ိဳေရာဂါနဲ႔ ေသြးတိုးေရာဂါရွိပါတယ္။ အဲဒီအတြက္ ပံုမွန္ေဆးေသာက္ရပါတယ္။  အဂၤလိပ္ေဆးေတြရပ္ခုိင္းတဲ့အျပင္ ေဆးရံုတင္လိုက္တာကို အျပစ္တင္ပါေတာ့တယ္။ ေဆးရံုမတင္ရင္ အဲေလာက္မဆိုးဘူးတဲ့။ ေဆးရံုတင္လိုက္လို႔ အခုေလာက္ဆိုးသြားတာလို႔ ေျပာပါေတာ့တယ္ (အဲဒါေတြအကုန္လံုးလည္း က်ေနာ္ေနာက္ပိုင္းမွသိရပါတယ္။ ေစာေစာစီးစီးသာသိရရင္ေတာ့ နပန္းပြဲျဖစ္ရမယ္)။ ေနာက္ျပီး ဗမာေဆးဆရာကဘာကတိေပးလဲဆိုေတာ့ အိပ္ယာထဲမွာပက္လက္စကားမေျပာႏိုင္တဲ့လူနာက သၾကၤန္မတိုင္ခင္လမ္းထေလွ်ာက္ရမယ္ဆိုပါတယ္ (ကုတာက March ေလာက္မွာပါ)။ အဲဒါကိုက်ေနာ့္အေမျပန္ေျပာျပေတာ့ က်ေနာ္ေတာင္အေတာ္ေလးအထင္ၾကီးသြားပါေသးတယ္။ စိတ္ထဲမွာထင္မိတာက ဒီဆရာတကယ္ကို ငါ့အဖြားလမ္းထေလွ်ာက္ေအာင္ ကုႏိုင္ရင္ေတာ့ ငါတို႔ဆရာ၀န္ေတြခြက္ဆြဲဖို႔ပဲရွိေတာ့တယ္လို႔ေတာင္ထင္မိပါေသးတယ္။ စိတ္ထဲမွာေတာ့ မယံုတစ္၀က္ ယံုတစ္၀က္နဲ႔ေပါ့ေလ။

ေလျဖတ္တဲ့လူတစ္ေယာက္မလွဳပ္ႏိုင္ဘူး၊ စကားမေျပာႏိုင္ဘူးဆိုတာ လမ္းေလွ်ာက္တဲ့ၾကြက္သားေတြ၊ စကားေျပာတဲ့ၾကြက္သားေတြနဲ႔ဘာမွကိုမဆိုင္တာပါ။ အဲဒီၾကြက္သားေတြကိုထိန္းခ်ဳပ္ထားတဲ့ ဦးေႏွာက္ထိခိုက္သြားလို႔ျဖစ္ရတာပါ။ အဲဒါကို အဲဒီၾကြက္သားေတြအျပစ္ဆိုျပီး ႏွိပ္ေနမွေတာ့ ဘယ္လိုေကာင္းႏိုင္ေတာ့မွာလဲ။ က်ေနာ္ကိုက အယံုလြယ္မိတာပါ။ ရိုးရိုးေလးစဥ္းစားၾကည့္ရင္ေတာင္ သိႏိုင္ပါတယ္။
အခုေတာ့ August ရွိသြားပါျပီ။ April မွာလမ္းထေလွ်ာက္ရေစမယ္ဆိုတဲ့ က်ေနာ့္အဖြားကေတာ့ အိပ္ယာထဲမွာပဲ အရင္ကထက္ေတာင္ အေျခအေနဆိုးလာပါေသးတယ္။ ဆရာအႏွိပ္ၾကမ္းလြန္းတာေၾကာင့္ အထိေတာင္မခံႏိုင္ေတာ့တဲ့အေျခအေနမွာ က်ေနာ့္အိမ္ကလက္ေလ်ာ့လိုက္ပါတယ္။ အရင္က စကားေျပာရင္ အင္း ပာင့္အင္း ေျပာႏိုင္တဲ့အဖြားက ဆရာလည္းႏွိပ္ျပီးသြားေရာ အင္းနဲ႔ပာင့္အင္းေတာင္ မပီေတာ့တဲ့အေျခအေနကိုေရာက္သြားပါတယ္။ အဲဒီထက္ဆိုးတာကေတာ့ ဗမာဆရာရဲ႕စုပ္ခ်က္မိသြားတာပါ။ က်ေနာ္တကယ္ကိုမသိလိုက္မိပါ။ ဗမာဆရာ၊ အေၾကာျပင္ဆရာဆိုေတာ့ အေၾကာျပင္ရံုေလာက္ပဲလုပ္မယ္ထင္ခဲ့မိပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ အဲဒီဆရာက အေၾကာႏွိပ္ရံုတင္မက ေျခေထာက္ေတြကိုပါ စုပ္ေပါက္သြားတာကို လံုး၀မသိလိုက္မိပါ။ ဘယ္အခ်ိန္မွာမွသိတာလဲဆိုေတာ့ Julyလေလာက္မွာ အဖြားကအနာေတြျဖစ္ေနတယ္ဆိုလို႔ သြားၾကည့္မိေတာ့မွ ေျခေထာက္မွာပိုး၀င္ျပီး ျပည္တည္နာ၂ခုကိုေတြ႔ရပါတယ္။ ဘယ္တစ္ခု ညာတစ္ခုပါ။ ေမးၾကည့္ေတာ့မွ အဲဒီဒဏ္ရာေတြက စုပ္ေပါက္ထားတာကေနတဆင့္ျဖစ္တာမွန္းသိရပါတယ္။ က်ေနာ္အေတာ္ေလးစိတ္ထိခုိက္ရပါတယ္။ ဒီအျဖစ္အပ်က္အလံုးစံုပာာ က်ေနာ့္ပေယာဂမကင္းပါ။ က်ေနာ္ကိုယ္တိုင္လည္း ဒီလိုမ်ိဳးအပ္ကိုင္ျပီး စုပ္ေပါက္လိမ့္မယ္လို႔ မထင္ရိုးပါ။ အဲဒါေၾကာင့္ ပိုေတာ့မဆိုးႏိုင္ပါဘူးဆိုျပီး လက္ခံခဲ့မိပါတယ္။ က်ေနာ္သိတဲ့အခ်ိန္မွာအနာေတြကအေတာ္ေလးကိုၾကီးေနပါျပီ။ ဆီးခ်ိဳကလည္းရိွ ေသြးစီးဆင္းမွဳမေကာင္းေတာ့တဲ့ ေလျဖတ္ထားတဲ့ေျခေထာက္မွာျဖစ္ေနတဲ့အတြက္ အေတာ္ေလးကို ျပန္ေကာင္းဖို႔ခက္ခဲရပါတယ္။ အခုထိပိုးသတ္ေဆးတိုက္၊ အနာေဆးထည့္စတာေတြကို က်ေနာ္တို႔ေမာင္ႏွမ၂ေယာက္တလွည့္စီ လုပ္ေပးေနရပါတယ္။

က်ေနာ္တို႔မိသားစုေတြပာာ ပညာအဆင့္အတန္းအလယ္အလတ္အဆင့္မွာရွိၾကပါတယ္။ ဒါ့အျပင္ ဆရာ၀န္၂ေယာက္ပါပါတယ္။ ဒါေတာင္မွ က်ေနာ္တို႔ဒီလူရဲ႕အလိမ္ခံလိုက္ရပါေသးတယ္။ အဲဒီမွာတင္ပဲ ေတာရြာေတြ၊ ဆင္ေျခဖံုးေတြမွာ ဒီလိုလူေတြလႊမ္းမိုးေနတာကို က်ေနာ္တကယ္ကိုမအံ့ၾသမိေတာ့ပါ။
အဲဒီလူနဲ႔ၾကံဳျပီးမွပဲ က်ေနာ့္ရဲ႕ဗမာေဆးဆရာေတြအေပၚမွာအျမင္ပာာ အေတာ္ၾကီးကိုေျပာင္းလဲသြားပါတယ္။ က်ေနာ္ကိုယ္တုိင္ေတာင္ သူတို႔ရဲ႕စကားၾကီးစကားက်ယ္ေတြကို ယံုမိေတာ့မယ့္ အေျခအေနေရာက္ခဲ့တာဆိုေတာ့ ေဆးပညာဗပာုသုတမရွိတဲ့သူေတြအဖို႔ေတာ့ ဒီလိုလူေတြကိုယံုၾကည္မိတာ အံ့ၾသစရာေတာ့မရွိပါဘူးေလ။ သူဒီတစ္ေယာက္မွမပာုတ္ပါဘူး။ ေတြ႔မိသေလာက္ေတာ့ ဗမာေဆးဆရာ၀န္ေတြပာာ သူတို႔နဲ႔ေတြ႔ရင္ ေရာဂါမွန္သမွ်အကုန္ေပ်ာက္ရမယ္ဆိုျပီး အျမဲတမ္းေျပာပါတယ္။ သိၾကားမင္းနဲ႔ေတြ႔ရတဲ့အတိုင္း မစားရ၀ခမန္းနဲ႔ မျဖစ္ႏိုင္တဲ့ကတိေတြေပးပါတယ္။ သူတို႔ကလြဲရင္ က်န္တာအေကာင္းမရွိ၊ အဂၤလိပ္ေဆးဆိုတာ အလကားဆိုတဲ့စကားေတြေျပာပါတယ္။ ကုသတဲ့ေနရာမွာလည္း ပိုးသတ္ထားတာမ်ိဳးမရွိတဲ့ စုပ္ေပါက္တာမ်ိဳးေတြကိုပါလုပ္ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ က်ေနာ္အခုထိလံုး၀သတိမထားမိတာက သူတို႔လုပ္ခ်င္ရာလုပ္ေနေပမယ့္လည္း လူနာေတြဘက္ကလူနာေသလို႔ ဗမာေဆးဆရာကိုတရားစြဲတယ္ဆိုတာမ်ိဳး လံုး၀ (လံုး၀) မၾကားဖူးပါ။ အေၾကာင္းရင္းကေတာ့ ေရာဂါအရမ္းကၽြမ္းျပီ ေသခါနီးျပီဆိုရင္ အစိုးရေဆးရံုေတြကို တက္ခုိင္းပါေတာ့တယ္။ အဲဒီေတာ့ ေသရင္ေတာင္ သူတို႔လက္ခ်က္မပါဘူးေျပာလို႔ရျပီေပါ့။ ဗမာဆရာနဲ႔ကုေနတာအေကာင္း ေဆးရံုတက္လိုက္ေတာ့မွပဲေသေတာ့မယ္ျဖစ္ကုန္ေရာ။

ကိုယ့္တိုင္းရင္းေဆးကို အထင္ၾကီးတာေရာ၊ သူတို႔ရဲ႕စကားၾကီးစကားက်ယ္မိတာေရာေၾကာင့္ ေတာေရာျမိဳ႕ပါ လူေနထုပာာ ဗမာဆရာေတြရဲ႕လႊမ္းမိုးမွဳကို ခံရပါတယ္။ က်ေနာ္တိုင္းရင္းေဆးကို လံုး၀အထင္မေသးပါ။ အစြမ္းထက္ေသာ ေဆးစြမ္းေကာင္းေတြရွိတယ္ဆိုတာကုိလက္ခံပါတယ္။ က်ေနာ္မယံုတာကေတာ့ မတတ္ဘဲနဲ႔တတ္သေယာက္ စကားၾကီးစကားက်ယ္ေျပာတတ္တဲ့ ဗမာဆရာေတြကိုမယံုေတာ့ပါ။ ဆရာ၀န္တစ္ေယာက္က အတုအေယာက္ဗမာဆရာရဲ႕ ေနာက္ေကာက္ခ်ျခင္းကိုခံလိုက္ရတာကို ပထမေတာ့ ရွက္မိတာနဲ႔မေျပာေတာ့ဘူးလို႔ စိတ္ကူးမိပါေသးတယ္။ ဒါေပမယ့္လည္း ကိုယ့္လိုမ်ိဳးတျခားသူေတြခံစားရမွာဆိုးတဲ့အတြက္ ကိုယ့္ေပါင္ကိုယ္လွန္ေထာင္းျပလို္က္ပါတယ္။ မိုးေလာက္ၾကီးတဲ့စကားေတြေျပာတတ္တဲ့၊ ေရာဂါမွန္သမွ် ယူပစ္လိုက္သလိုပဲဆိုတဲ့ ဗမာဆရာေတြကို ခ်င့္ခ်ိန္ျပီးေတာ့သာ ယံုၾကပါခင္ဗ်ာ။


ေဆးပညာ blog