ျမန္မာနိုင္ငံ
ျပည္နယ္နဲ့ တိုင္းေဒသအသီးသီးက အလုပ္သမားေလာက္ဟာ ထုိင္းနုိင္ငံမွာ
အလုပ္ရမယ္ဆုိျပီး ျပည္တြင္းေအဂ်င္စီတခုနဲ့ ခ်ိတ္ဆက္ျပီး
ျမန္မာ-ထိုင္းနယ္စပ္ ေကာ့ေသာင္းျမို့ေပၚမွာ ေရာက္လာၾကေပမယ့္ သံုးေလးလၾကာ
တဲ့အထိ ထုိင္းနုိင္ငံကုိ မသြားရေသးဘဲ အခက္အခဲ ၾကံုေနၾကရပါတယ္။
ဧရာ၀တီတုိင္း
လပြတၱာျမို့နယ္က မျမင့္မုိရ္ဟာ ျပီးခဲ့တဲ့
ဇူလုိင္လ ကတည္းက ရန္ကုန္က ေအဂ်င္စီတခုကို ေငြက်ပ္ ၃ သိန္းခြဲေပးျပီး ထိုင္းနိုင္ငံမွာ အလုပ္သြားလုပ္ဖို့ ေကာ့ေသာင္းျမို့ေပၚ ေရာက္႐ွိခဲ့တယ္လို့ ဆုိပါတယ္။
“ေရသန့္ဘူးစက္႐ုံရယ္၊ မုန့္စက္႐ုံ၊ စက္႐ုံေတြက အမ်ားၾကီးပဲတဲ့။ စာခ်ဳပ္ခ်ဳပ္ရင္ ကုိယ္လုပ္ခ်င္တဲ့စက္႐ုံကုိ ေ႐ြးျပီးလုပ္ရမယ္ေျပာတယ္။ သူတုိ့ေျပာတာက ရက္ ၂၀ ေလာက္ပဲ ေစာင့္ရမယ္တဲ့။ အခု ေကာ့ေသာင္းမွာေနတာ သမီးတုိ့ ၃ လေက်ာ္သြားျပီ။ ေနရထုိင္ရတာနဲ့ စား၀တ္ေနေရး အခက္အခဲ ႐ွိတယ္။ လာကာစတုန္းကဆုိ အေဆာင္က မုိးမလုံဘူး။ မုိးေတြယုိတယ္။ အျပင္မွာေနတဲ့ ေယာက်္ားေလးေတြဆုိရင္ တခ်ဳိ့ အိပ္စရာေနရာမ႐ွိလို့ ငုပ္တုတ္ထုိင္ေနရတယ္။ ေရာက္စတုန္းက အေယာက္ ၁၄၀ ေက်ာ္တယ္။ ထမင္းေတြ၊ ဟင္းေတြက တခါတေလ မလာဘူး။ လုစားရတဲ့အခါလည္း ႐ွိတယ္။ အခုအခ်ိန္ၾကာလာေတာ့ မေစာင့္နုိင္ၾကေတာ့လုိ့ ျပန္သြားတဲ့သူေတြလည္း ႐ွိတယ္။ ေအာက္လမ္းက သြားတဲ့သူေတြလည္း ႐ွိတယ္။ အခုေတာ့ အေဆာင္မွာ လူနည္းသြားျပီ။”
အလုပ္သမားေတြဟာ ထုိင္းနုိင္ငံထဲ အလုပ္မလုပ္ရေသးတဲ့အျပင္ ေကာ့ေသာင္းမွာ ေနေရးစားေရးအတြက္ အဆင္မေျပတာေၾကာင့္ အိမ္ကုိအဆက္ အသြယ္လုပ္ျပီး ေငြေတြ ပုိ့ခုိင္းေနရပါတယ္။
မျမင့္မုိရ္ရဲ့ ဖခင္ကေတာ့ စီးပြားေရးအဆင္မေျပလုိ့ ေငြမပုိ့နုိင္သလုိ သမီးျဖစ္သူကုိ ျပန္ေခၚရင္လည္း ကုန္က်စရိတ္ ၁၅ သိန္း ျပန္ေလ်ာ္ရ မယ္လုိ့ ကုမၸဏီကဆုိတာေၾကာင့္ အခက္အခဲျဖစ္ရပုံကုိ မျမင့္မုိရ္ရဲ ့ ဖခင္ ဦးျမင့္ေဌးက ေျပာပါတယ္။
“က်ေနာ့္ညီရယ္၊ သမီးရယ္၊ တူမရယ္ သုံးေယာက္ကုိ ရန္ကုန္ပြဲစားကတဆင့္ ထုိင္းနုိင္ငံမွာ အလုပ္လုပ္ဖုိ့ဆုိျပီး ေကာ့ေသာင္းကုိလြွႊတ္တယ္။ အခုဆုိ ၄ လထဲ၀င္ေနျပီ။ က်ေနာ္တုိ့ ပုိက္ဆံပုိ့ရတာ ခဏျပီးခဏ ႐ွာျပီးပုိ့ရတယ္။ ဘာမွမ႐ွိလုိ့ သြားလုပ္ခုိင္းတာ။ ထပ္ပုိ့ရဦးမယ္ဆုိရင္ မပုိ့နုိင္ေတာ့ဘူး။ သူတုိ့ မသြားရဘူးဆုိရင္ ရန္ကုန္က ပြဲစားကုိ ၁၅ သိန္းနဲ့ သိန္း ၂၀ ၾကားမွာ က်ေနာ္တုိ့ ေလ်ာ္ရမယ္။”
DVB
ဧရာ၀တီတုိင္း
လပြတၱာျမို့နယ္က မျမင့္မုိရ္ဟာ ျပီးခဲ့တဲ့ ဇူလုိင္လ ကတည္းက ရန္ကုန္က ေအဂ်င္စီတခုကို ေငြက်ပ္ ၃ သိန္းခြဲေပးျပီး ထိုင္းနိုင္ငံမွာ အလုပ္သြားလုပ္ဖို့ ေကာ့ေသာင္းျမို့ေပၚ ေရာက္႐ွိခဲ့တယ္လို့ ဆုိပါတယ္။
“ေရသန့္ဘူးစက္႐ုံရယ္၊ မုန့္စက္႐ုံ၊ စက္႐ုံေတြက အမ်ားၾကီးပဲတဲ့။ စာခ်ဳပ္ခ်ဳပ္ရင္ ကုိယ္လုပ္ခ်င္တဲ့စက္႐ုံကုိ ေ႐ြးျပီးလုပ္ရမယ္ေျပာတယ္။ သူတုိ့ေျပာတာက ရက္ ၂၀ ေလာက္ပဲ ေစာင့္ရမယ္တဲ့။ အခု ေကာ့ေသာင္းမွာေနတာ သမီးတုိ့ ၃ လေက်ာ္သြားျပီ။ ေနရထုိင္ရတာနဲ့ စား၀တ္ေနေရး အခက္အခဲ ႐ွိတယ္။ လာကာစတုန္းကဆုိ အေဆာင္က မုိးမလုံဘူး။ မုိးေတြယုိတယ္။ အျပင္မွာေနတဲ့ ေယာက်္ားေလးေတြဆုိရင္ တခ်ဳိ့ အိပ္စရာေနရာမ႐ွိလို့ ငုပ္တုတ္ထုိင္ေနရတယ္။ ေရာက္စတုန္းက အေယာက္ ၁၄၀ ေက်ာ္တယ္။ ထမင္းေတြ၊ ဟင္းေတြက တခါတေလ မလာဘူး။ လုစားရတဲ့အခါလည္း ႐ွိတယ္။ အခုအခ်ိန္ၾကာလာေတာ့ မေစာင့္နုိင္ၾကေတာ့လုိ့ ျပန္သြားတဲ့သူေတြလည္း ႐ွိတယ္။ ေအာက္လမ္းက သြားတဲ့သူေတြလည္း ႐ွိတယ္။ အခုေတာ့ အေဆာင္မွာ လူနည္းသြားျပီ။”
အလုပ္သမားေတြဟာ ထုိင္းနုိင္ငံထဲ အလုပ္မလုပ္ရေသးတဲ့အျပင္ ေကာ့ေသာင္းမွာ ေနေရးစားေရးအတြက္ အဆင္မေျပတာေၾကာင့္ အိမ္ကုိအဆက္ အသြယ္လုပ္ျပီး ေငြေတြ ပုိ့ခုိင္းေနရပါတယ္။
မျမင့္မုိရ္ရဲ့ ဖခင္ကေတာ့ စီးပြားေရးအဆင္မေျပလုိ့ ေငြမပုိ့နုိင္သလုိ သမီးျဖစ္သူကုိ ျပန္ေခၚရင္လည္း ကုန္က်စရိတ္ ၁၅ သိန္း ျပန္ေလ်ာ္ရ မယ္လုိ့ ကုမၸဏီကဆုိတာေၾကာင့္ အခက္အခဲျဖစ္ရပုံကုိ မျမင့္မုိရ္ရဲ ့ ဖခင္ ဦးျမင့္ေဌးက ေျပာပါတယ္။
“က်ေနာ့္ညီရယ္၊ သမီးရယ္၊ တူမရယ္ သုံးေယာက္ကုိ ရန္ကုန္ပြဲစားကတဆင့္ ထုိင္းနုိင္ငံမွာ အလုပ္လုပ္ဖုိ့ဆုိျပီး ေကာ့ေသာင္းကုိလြွႊတ္တယ္။ အခုဆုိ ၄ လထဲ၀င္ေနျပီ။ က်ေနာ္တုိ့ ပုိက္ဆံပုိ့ရတာ ခဏျပီးခဏ ႐ွာျပီးပုိ့ရတယ္။ ဘာမွမ႐ွိလုိ့ သြားလုပ္ခုိင္းတာ။ ထပ္ပုိ့ရဦးမယ္ဆုိရင္ မပုိ့နုိင္ေတာ့ဘူး။ သူတုိ့ မသြားရဘူးဆုိရင္ ရန္ကုန္က ပြဲစားကုိ ၁၅ သိန္းနဲ့ သိန္း ၂၀ ၾကားမွာ က်ေနာ္တုိ့ ေလ်ာ္ရမယ္။”
DVB
No comments:
Post a Comment