ကမာၻ႕မဟာအင္အားၾကီးႏုိင္ငံျဖစ္သည့္ အေမရိကန္ႏုိင္ငံ၏ သမၼတေရြးေကာက္ပြဲကို ႏုိင္ငံတကာက အေလးထား ေစာင့္ၾကည့္ရစျမဲျဖစ္ပါသည္။ ျမန္မာႏုိင္ငံသားတုိ႕ကလည္း စိတ္၀င္စားၾကပါသည္။ အထူးသျဖင့္ ႏွစ္ႏုိင္ငံဆက္ဆံေရး တိုးတက္လာခ်ိန္မ်ိဳးတြင္ ေနာက္လာမည့္ သမၼတ ဘယ္သူျဖစ္မလဲဆိုတာကို စိတ္၀င္စားၾကျခင္းျဖစ္သည္။ ေနာက္တစ္ခါ ဆက္စပ္ျပီးေတာ့ ဒီမိုကေရစီႏုိင္ငံၾကီးမွာ သမၼတကို ဘယ္လိုေရြးခ်ယ္သလဲဆိုတာကုိ သိလိုၾကျပန္သည္။ တကယ္ေတာ့ အေမရိကန္သမၼတေရြးေကာက္ပြဲစနစ္မွာ ထူးျခားခ်က္ေတြအမ်ားၾကီးရိွသည္။
ေရြးခ်ယ္ပံုစနစ္
ျပည္တြင္းဂ်ာနယ္အေတာ္မ်ားမ်ားတြင္ အေမရိကန္သမၼတေရြးေကာက္ပြဲစနစ္ကို ျပည္သူေတြက တုိက္ရိုက္ေရြးခ်ယ္သည့္ သေဘာေရးသားၾကသည္ကို သတိျပဳမိသည္။ မၾကာေသးခင္ကပင္ ဂ်ာနယ္ၾကီးတစ္ေစာင္တြင္ ျမန္မာ့ႏုိင္ငံေရးကို အခန္း ဆက္ေဆာင္းပါးေတြေရးေနသံုးသပ္ေနသူကေလာင္ရွင္တစ္ဦးက အေမရိကန္သမၼတေရြးသလို တိုက္ရိုက္ေရြးသည့္စနစ္ ဟု သံုးသပ္ေရးသားသြားသည္ကိုလည္းသတိျပဳမိသည္။
တကယ္ေတာ့ အေမရိကန္သမၼတေရြးခ်ယ္ေရးစနစ္သည္ သြယ္ဝိုက္ေရြးခ်ယ္သည့္စနစ္ျဖစ္သည္။ ထိုကဲ့သို႕က်င့္သံုးရျခင္း မွာ အေမရိကန္ဖြဲ႕စညး္ပံုအေျခခံဥပေဒေရးဆြဲမႈတြင္ ဦးေဆာင္ပါ၀င္ခဲ့သည့္ ေခါင္းေဆာင္မ်ား ( Founding Fathers ) မ်ား ၏ အယူအဆေၾကာင့္ျဖစ္သည္။ ထိုေခါင္းေဆာင္မ်ားအေနျဖင့္ အေမရိကန္ႏုိင္ငံကို ျပည္သူ႕ဆႏၵကို အေလးထားသည့္ ေရြးေကာက္ပြဲဒီမိုကေရစီစနစ္ကို က်င့္သံုးသလို တစ္ဘက္တြင္လည္း လူဦးေရမ်ားျပားသည့္ ျပည္နယ္မ်ားက လူဦးေရ နည္းပါးသည့္ ျပည္နယ္မ်ားအေပၚ အမ်ားစုဆႏၵျဖင့္ တစ္ဘက္သတ္ေဆာင္ရြက္မႈမ်ား ျပဳလုပ္လာမည္ကို စိုးရိမ္ခဲ့ၾကသည္။ ထင္ရွားသည့္အေမရိကန္ႏုိင္ငံေရးေခါင္းေဆာင္မ်ားျဖစ္သည့္ အလက္ဇျႏၵားဟယ္လ္မီတန္၊ ဂၽြန္ေဂ်း၊ ဂ်ိမ္းမက္ဒီဆင္တို႕က ဖက္ဒရယ္စာတမ္း Federalist Papers အမည္ျဖစ္ ဖြဲ႕စည္းပံုအေျခခံဥပေဒဆုိင္ရာအက္ေဆး ၈၅ ေစာင္ေရးသားရာတြင္ ထုိသေဘာထားကို ထုတ္ေဖာ္ေျပာၾကားသကဲ့သုိ႕ ဂၽြန္အဒမ္ကလည္း အေျခခံဥပေဒေရးဆြဲေရးညီလာခံတြင္ ထိုသေဘာ ထားကို ”tyranny of the majority" or "tyranny of the masses" ဟု ေခၚေ၀ၚျပီး လူဦးေရနည္းပါးသည့္ ျပည္နယ္မ်ား ကို ကာကြယ္ရန္လိုအပ္ေၾကာင္းေတာင္းဆိုခဲ့သည္။ ထိုသေဘာထားမ်ားအရ အေမရိကန္အေျခခံဥပေဒတြင္ ယခင္က က်င့္သံုးခဲ့ျခင္းမရိွသည့္ ေရြးေကာက္ပြဲပံုစံႏွစ္ခုကို ထည့္သြင္းက်င့္သံုးခဲ့သည္။ ပထမတစ္ခုမွာ သမၼတေရြးခ်ယ္ေရးအဖြဲ႕ (Electoral College ) ျဖစ္ျပီး ဒုတိယတစ္ခုမွာ လူဦးေရကို အေျခခံေရြးခ်ယ္သည့္ေအာက္လႊတ္ေတာ္ႏွင့္ ျပည္နယ္ အားလံုးအမတ္ဦးေရ အေရအတြက္တူညီစြာပါ၀င္သည့္ အထက္ လႊတ္ေတာ္ဟူသည့္ လႊတ္ေတာ္ႏွစ္ရပ္စနစ္ျဖစ္သည္။
( ျမန္မာႏုိင္ငံအပါအ၀င္ တုိင္းရင္းသားလူနည္းစုမ်ားေနထိုင္ရာျပည္နယ္မ်ားရိွသည့္ႏုိင္ငံမ်ားတြင္ အထက္ပါလႊတ္ေတာ္ ႏွစ္ရပ္ပံုစံကို လိုက္နာက်င့္သံုးေနျပီျဖစ္သည္။ )
သမၼတေရြးခ်ယ္ေရးအဖြဲ႕
အေမရိကန္အေျခခံဥပေဒအရ သမၼတႏွင့္ ဒုသမၼတကို သမၼတေရြးခ်ယ္ေရးအဖြဲ႕က ေရြးခ်ယ္ေပးရသည္။ ျပည္နယ္တုိင္းက ေအာက္လႊတ္ေတာ္ႏွင့္ အထက္လႊတ္ေတာ္တြင္ ရရိွထားသည့္အမတ္အေရအတြက္ႏွင့္ကိုက္ညီသည့္ သမၼတေရြးခ်ယ္ေရး အဖြဲ႕၀င္မ်ားကို ေရြးခ်ယ္ေစလႊတ္ရသည္။ အေမရိကန္ကြန္ဂရက္တြင္ ေအာက္လႊတ္ေတာ္အမတ္ ၄၃၅ ဦးႏွင့္ အထက္ လႊတ္ေတာ္အမတ္ ၁၀၀ ဦးရိွျပီး လႊတ္ေတာ္ႏွင့္အစိုးရရံုးစိုက္ရာ District of Columbia အတြက္ အဖြဲ႕၀င္သံုးဦး သတ္မွတ္ ေပးသည့္အတြက္ ေရြးခ်ယ္ေရးအဖြဲ႕၀င္ ၅၃၈ ဦး ရိွသည္။ ေရြးခ်ယ္ေရးအဖြဲ႕၀င္အမ်ားဆံုးရရိွသည့္ ျပည္နယ္မွာ ကယ္လီ ဖိုးနီးယားျပည္နယ္ျဖစ္ျပီး အဖြဲ႕၀င္ ၅၅ ဦးရရိွသည္။ အနည္းဆံုးေရြးခ်ယ္ေရးအဖြဲ႕၀င္ရရိွသည့္ ျပည္နယ္ ၇ ခုရိွျပီး ေရြးခ်ယ္ေရးအဖြဲ႕၀င္ သံုးဦးစီ ရရိွသည္။ သမၼတေလာင္းတစ္ဦးအေနျဖင့္ အနည္းဆံုးေရြးခ်ယ္ေရးအဖြဲ႕၀င္ ၂၇၀ ဦး ၏ ေထာက္ခံမႈကို ရရိွရန္လိုအပ္သည္။ ထိုေၾကာင့္ သမၼတေလာင္းမ်ားအေနျဖင့္ လူဦးေရမ်ားျပားသည့္ အေရွ႕ဘက္ႏွင့္ အေနာက္ဘက္ကမ္းေျချပည္နယ္မ်ားကိုသာ ဦးစားေပးစည္းရံုး၍မရဘဲ လူဦးေရနည္းပါးသည္ ေတာင္ဘက္ႏွင့္ အေနာက္ ဘက္ျခမ္းျပည္နယ္မ်ားကိုပါ အေလးထားရန္လိုအပ္ေပသည္။ ဤသည္ပင္ အေမရိကန္အေျခခံဥပေဒေရးဆြဲသူမ်ားေမွ်ာ္ မွန္းခဲ့သည့္အေျခအေနျဖစ္သည္။
အေမရိကန္အေျခခံဥပေဒက သမၼတေရြးခ်ယ္ေရးအဖြဲ႕၀င္အေရအတြက္ႏွင့္ တာ၀န္မ်ားကိုသာသတ္မွတ္ေပးျပီး ေရြးခ်ယ္ ေရးအဖြဲ႕၀င္မ်ားကိုေရြးခ်ယ္ေပးသည့္စနစ္ကိုမူျပည္နယ္အလိုက္သင့္ေတာ္သလိုသတ္မွတ္ေဆာင္ရြက္ခြင့္ရိွသည္။ အေျခခံ ဥပေဒ၏ မူလရည္ရြယ္ခ်က္တြင္ ျပည္သူမ်ားက အေမွ်ာ္အျမင္ရိွသူမ်ား ( Wise Guys ) ကို မိမိတို႕ ကိုယ္စား သမၼတကို ေရြးခ်ယ္ေပးရန္ တာ၀န္ေပးခဲ့ျပီး သမၼတေရြးခ်ယ္ေရးအဖြဲ႕၀င္မ်ားအေနျဖင့္ မိမိတုိ႕ ကိုယ္ပိုင္ဆႏၵျဖင့္ သမၼတ ေလာင္းကို ေရြးခ်ယ္ဆံုးျဖတ္ခြင့္ေပးထားခဲ့သည္။ သို႕ေသာ္ ၁၈၂၈ခုနွစ္ သမၼတအင္ဒရူးဂ်က္ဆင္ လက္ထက္တြင္ ျပည္နယ္တြင္းရိွ ျပည္သူမ်ားက ေထာက္ခံသည့္ သမၼတေလာင္းကိုသာျပည္နယ္ကိုယ္စားျပဳ သမၼတ ေရြးခ်ယ္ေရးအဖြဲ႕၀င္မ်ားက မဲေပး ရန္၊ ေျပာင္းလဲမဲေပးျခင္းမျပဳရန္ဆိုသည့္စနစ္ကို ေျပာင္းလဲက်င့္သံုးရန္ ျပည္နယ္လႊတ္ေတာ္မ်ားကို စည္းရံုးႏုိင္ခဲ့သျဖင့္ လက္ရိွ က်င့္သံုးေနေသာ စနစ္ကို ေျပာင္းလဲလာခဲ့သည္။ ထို႕ျပင္ အေျခခံဥပေဒ၌ မူလက ယခုကဲ့သို႕ သမၼတေလာင္း၊ ဒုသမၼတ ေလာင္းမ်ားကို တြဲျပီးေရြးခ်ယ္ ရန္လည္းသတ္မွတ္ထားျခင္းမရိွေပ။ ထို႕ေၾကာင့္ ပါတီတစ္ခုတည္းမွာ သမၼတ၊ ဒုသမၼတ မျဖစ္ႏုိင္ပဲ။ မဲအမ်ားဆံုးရရိွသူက သမၼတ၊ ဒုတိယမဲအမ်ားဆံုးရရိွသူက ဒုသမၼတျဖစ္ လာခဲ့သည္။ ထို႕အတူ ၁၈၀၀ ျပည့္ႏွစ္ ေရြးေကာက္ပြဲတြင္ပါတီတစ္ခု တည္းမွ သမၼတေလာင္းႏွစ္ဦးကို အမည္စာရင္းတင္သြင္းခဲ့ျပီး မဲခြဲသည့္အခါ မဲအေရအတြက္ တူေနသျဖင့္ အေျခခံဥပေဒပါ ျပ႒ာန္းခ်က္အတုိင္း ေအာက္လႊတ္ေတာ္က မဲခြဲေရြးခ်ယ္ေပးရန္ လိုအပ္လာခဲ့သည္။ ေအာက္လႊတ္ေတာ္တြင္လည္းမဲအေရ အတြက္တူညီေနျဖင့္ ၃၆ ၾကိမ္တုိင္တုိင္မဲခြဲျပီးမွ သမၼတကိုေရြးခ်ယ္ႏုိင္ခဲ့သည္။ ထို႕အျဖစ္အပ်က္ကိုအေၾကာင္းျပဳျပီးေနာက္ ၁၈၀၃ ခုႏွစ္တြင္အေျခခံဥပေဒျပင္ဆင္ခ်က္ အမွတ္ ၁၂ ျဖင့္ သမၼတ၊ ဒုသမၼတ ခြဲျခားေရြးခ်ယ္သည့္စနစ္ကိုျပင္ဆင္က်င့္သံုး ခဲ့ရသည္။ ဤကဲ့သို႕ အဆင့္ဆင့္ေျပာင္းလဲလာခဲ့ျပီးေနာက္ ယေန႕ ကၽြန္ေတာ္ တို႕ ေတြ႕ရိွေနရသည့္ သမၼတေရြးေကာက္ပြဲစနစ္ပုံစံျဖစ္သည့္ ျပည္နယ္အလိုက္ သမၼတေလာင္းႏွင့္ ဒုသမၼတေလာင္း မ်ား ကို ေရြးခ်ယ္မဲေပး၊ ျပည္နယ္တြင္ ေထာက္ခံမႈအမ်ားစုရသည့္ သမၼတေလာင္းက ထိုျပည္နယ္အတြက္ သတ္မွတ္ထားသည့္ သမၼတ ေရြးခ်ယ္ေရးအဖြဲ႕၀င္မဲအားလံုးကို ရရိွဆိုသည့္ပံုစံ သို႕ေရာက္ရိွလာခဲ့ျခင္းျဖစ္သည္။
အႏိုင္အရံႈးမေပၚလွ်င္
အေမရိကန္ေရြးေကာက္ပြဲစနစ္အရ သမၼတေလာင္းတစ္ဦးသည္ အနည္းဆံုး ေရြးခ်ယ္ေရးအဖြဲ႕၀င္မဲ ၂၇၀ ရမွ အႏုိင္ရ မည္ျဖစ္သည္။ အကယ္၍ ၂၆၉ မဲစီျဖင့္ တူညီေနပါက ေအာက္လႊတ္ေတာ္က သမၼတကိုေရြးခ်ယ္ေပးရမည္ျဖစ္ျပီး အထက္ လႊတ္ေတာ္က ဒုသမၼတကိုေရြးခ်ယ္ေပးရမည္ျဖစ္သည္။ ထို႕ေၾကာင့္ အကယ္၍ ယခုေရြးေကာက္ပြဲတြင္ အိုဘားမားႏွင့္ မစ္ရြန္မီ မဲအေရအတြက္တူေနပါက ရီပတ္ဘလီကင္က အမတ္အမ်ားစုရထားေသာ ေအာက္လႊတ္ေတာ္က မစ္ရြန္မီကို သမၼတအျဖစ္ေရြးခ်ယ္ျပီး ဒီမိုကရက္ပါတီက အမ်ားစုရထားသည့္ အထက္လႊတ္ေတာ္က ဂ်ိဳးဘိုင္ဒင္ကို ဒုသမၼတအျဖစ္ ေရြးခ်ယ္လိုက္သည့္ အျဖစ္မ်ိဳးႏွင့္ၾကံဳေတြ႕ႏုိင္ေပသည္။
လူထုေထာက္ခံမႈ
အေမရိကန္သမၼတကို သမၼတေရြးခ်ယ္ေရးအဖြဲ႕မွ တဆင့္ေရြးခ်ယ္ျခင္းျဖစ္ေသာေၾကာင့္ ျပည္သူ႕ဆႏၵကိုမည္မွ် ထင္ဟပ္ သနည္းဆိုသည့္ ေမးခြန္းေပၚေပါက္လာခဲ့သည္။ ေယ်ဘူယ်အားျဖင့္ ျပည္သူအမ်ားစု ေထာက္ခံေသာသမၼတေလာင္းက သမၼတျဖစ္ေလ့ရိွေသာ္လည္း အႏုိင္ရသူရရိွသည့္ ေရြးခ်ယ္ေရးအဖြဲ႕၀င္မဲအေရအတြက္သည္ ၎ရရိွသည့္ ျပည္သူ႕ ေထာက္ခံမဲအေရအတြက္ႏွင့္ အခ်ိဳးညီမႈမရိွသည္ကိုေတြ႕ရပါသည္။ ဥပမာအားျဖင့္ ၁၉၆၈ ေရြးေကာက္ပြဲတြင္ သမၼတ နစ္ဆင္က ျပိဳင္ဘက္ ဟူးဘတ္ဟမ္ဖေရကို သမၼတေရြးခ်ယ္ေရးအဖြဲ႕၀င္မဲ ၃၀၁ မဲ ၊ ၁၉၁ မဲျဖင့္ အျပတ္အသတ္ႏုိင္ခဲ့ေသာ္ လည္း လူထုေထာက္ခံမႈတြင္ မဲေပးခြင့္ရိွသူ၏ ၁ % သာသာျဖစ္သည့္ ၅၁၁၉၄၄မဲ မွ်သာ အသာရရိွခဲ့သည္။ ထို႕ျပင္ ထုိေရြးေကာက္ပြဲတြင္ တစ္သီးပုဂၢလအျဖစ္၀င္ျပိဳင္သည့္ ေဂ်ာ့ေဝါေလ့စ္မွာ ေရြးခ်ယ္ေရးအဖြဲ႕၀င္မဲ ၄၆ မဲရရိွေသာ္လည္း လူထုေထာက္ခံမႈမွာ ၁၃ % ေက်ာ္သာရရိွခဲ့သည္ကိုေတြ႕ရသည္။
ထိုအတူ အေမရိကန္သမိုင္းတြင္လူထုေထာက္ခံမႈတြင္ျပိဳင္ဘက္ကို ရံႈးေသာ္လည္း သမၼတေရြးခ်ယ္ေရးအဖြဲ႕၀င္မဲအမ်ားစု ရရိွျပီး သမၼတအျဖစ္ေရြးခ်ယ္ခံရသူေလးဦးရိွခဲ့သည္။ ၎တို႕မွာ ကြင္စီအဒမ္ ( ၁၈၂၄)၊ ရူသာဖို႕ဒ္ေဟး ( ၁၈၇၆)၊ ဘဂ်မင္ ဟာရစ္ဆင္ ( ၁၈၈၈) နဲ႕ ေဂ်ာ့္ဘုရ္ွ ( ၂၀၀၀) တို႕ျဖစ္ပါသည္။
ပါတီတြင္းသမၼတေလာင္းေရြးခ်ယ္မႈ
အေမရိကန္ႏုိင္ငံေရးေလာကတြင္ပါတီမ်ားက မိမိတို႕ ပါတီကိုယ္စားျပဳသမၼတေလာင္းကိုေရြးခ်ယ္သည့္ စနစ္မွာ အဆင့္ ဆင့္ေျပာင္းလဲလာခဲ့ျခင္းျဖစ္ပါသည္။ ၁၇၈၈ ခုႏွစ္မွ ၁၈၂၈ ခုနွစ္အတြင္းတြင္ သက္ဆုိင္ရာပါတီမ်ား၏ အထက္ လႊတ္ေတာ္ ႏွင့္ေအာက္လႊတ္ေတာ္ အမတ္မ်ားက အခ်င္းခ်င္ညိွႏိႈင္းေရြးခ်ယ္ခဲ့သည့္ စနစ္ကို က်င့္သံုးသည္။ ထိုစနစ္က လႊတ္ေတာ္ အမတ္မ်ား၏ ၾသဇာကို အလြန္ၾကီးမားေစျပီး အုပ္ခ်ဳပ္ေရးႏွင့္ ဥပေဒျပဳေရးမ႑ိဳင္ကို ခြဲျခားက်င့္သံုးလိုသည့္ အေမရိကန္ အေျခခံဥပေဒ၏ အနွစ္သာရကို ထိခိုက္ေစသည္ ဟု ယူဆလာသျဖင့္ ၁၈၃၂ ခုႏွစ္မွ ၁၉၀၀ ျပည့္နွစ္အထိ ျပည္နယ္ အလိုက္ ရိွ ပါတီေခါင္းေဆာင္မ်ားက ပါတီညီလာခံက်င္းပျပီးေရြးခ်ယ္ခဲ့ၾကသည္။ သို႕ေသာ္ ထိုစနစ္တြင္လည္း သာမန္ ပါတီ၀င္မ်ား၏ ဆႏၵကို ထင္ဟပ္ျခင္းမရိွဘဲ ေဒသဆိုင္ရာပါတီေခါင္းေဆာင္မ်ားကသာ ခ်ယ္လွယ္ေနသည္ဟု စြတ္စြဲခ်က္ မ်ားေပၚလာသျဖင့္ ၁၉၀၄ ခုႏွစ္မွ ၁၉၆၈ ခုွႏွစ္အထိ ပါတီေခါင္းေဆာင္မ်ားႏွင့္ ျပည္နယ္အလိုက္ ပါတီတြင္းကိုယ္စားလွယ္ ေရြးခ်ယ္ပြဲမ်ားကေရြးခ်ယ္ေပးသူမ်ားက ပါတီညီလာခံတြင္ ပါတီကိုယ္စားျပဳသမၼတေလာင္းကိုေရြးခ်ယ္သည့္စနစ္ကိုေျပာင္း လဲက်င့္သံုးခဲ့သည္။ သို႕ေသာ္ ထိုစနစ္တြင္ ညီလာခံကိုယ္စားလွယ္အမ်ားစုမွာ ပါတီေခါင္းေဆာင္မ်ားျဖစ္ေနေသာေၾကာင့္ ၁၉၇၂ ခုႏွစ္တြင္ ျပည္နယ္အလိုက္ ပါတီတြင္းအၾကိဳေရြးခ်ယ္ပြဲ ( Primary ) မ်ားက်င္းပျပီး ျပည္နယ္အလိုက္ ရရိွသည့္ လူထုေထာက္ခံမႈအခ်ိဳးအစားတုိင္း သမၼတေလာင္းမ်ားကို ပါတီညီလာခံကိုယ္စားလွယ္အေရအတြက္ခြဲေ၀ေပးသည့္ စနစ္ ကို ရီပတ္ဘလီကင္ေရာ၊ ဒီမိုကရက္မ်ားကပါ က်င့္သံုးခဲ့ၾကသည္။
ေရြးေကာက္ပြဲကုန္က်စရိတ္
ထို႕ ကဲ့သို႕ ျပည္နယ္အလိုက္သက္ဆုိင္ရာပါတီ၀င္မ်ားက မိမိတုိ႕ ပါတီကိုယ္စားျပဳသမၼတေလာင္းကိုိ ေရြးခ်ယ္သည့္စနစ္ ေၾကာင့္ ပါတီ၀င္မ်ား၏ အခန္းက႑ျမင့္မားလာေသာ္လည္းတစ္ဘက္တြင္ ပါတီတြင္းသမၼတေလာင္းအျဖစ္ ျပိဳင္ဆုိင္သူ ကိုယ္စားလွယ္ေလာင္းမ်ားအေနျဖင့္ ပါတီတြင္းအၾကိဳေရြးခ်ယ္ပြဲမ်ားတြင္ႏုိင္ေအာင္ တစ္ႏွစ္ခန္႕ၾကိဳတင္မဲဆြယ္မႈမ်ားျပဳလုပ္ ျပီး ပါတီတြင္းေရြးခ်ယ္ပြဲတြင္အႏုိင္ရျပီးပါကလည္း သမၼတေရြးေကာက္ပြဲတြင္ ဆက္လက္ယွဥ္ျပိဳင္မဲဆြယ္ ရသျဖင့္ ကုန္က် စရိတ္မ်ား ျမင့္မားလာခဲ့သည္ကိုလည္းေတြ႕ရသည္။ ျပီးခဲ့သည့္ ၂၀၀၈ ေရြးေကာက္ပြဲတြင္ အိုဘားမားႏွင့္ မက္ကိန္းႏွစ္ဦး ေပါင္း ေဒၚလာ တစ္ဘီလီယံေက်ာ္သံုးခဲ့ရျပီး ယခု ေရြးေကာက္ပြဲတြင္ အိုဘားမားနွင့္ မစ္ရြန္မီႏွစ္ဦးေပါင္း ၁.၅ ဘီလီယံ ေက်ာ္သံုးစြဲမည္ဟု ခန္႕မွန္းထားသည္။
ေနာက္ဆံုးအေျခအေန
လက္ရိွအေျခအေနတြင္ အုိဘားမား အေနျဖင့္ အႏုိင္ရရန္ေသခ်ာေနသည့္ ျပည္နယ္မ်ားမွ ေရြးခ်ယ္ေရးအဖြဲ႕၀င္မဲ ၂၄၃ မဲ ရရိွႏုိင္ျပီး သမၼတျဖစ္ရန္အတြက္ေနာက္ထပ္ ၂၇ မဲလိုအပ္ေနသည္။ မစ္ရြန္မီအေနျဖင့္ ေသခ်ာေပါက္မဲ ၂၀၆ မဲ ရရိွႏုိင္ ျပီး သမၼတျဖစ္ရန္အတြက္ေနာက္ထပ္ ၆၄ မဲလိုအပ္ေနသည္။
ထို႕ေၾကာင့္ မည္သည့္ပါတီအႏုိင္ရမည္ကိုမေသခ်ာေသးသည့္ ျပည္နယ္ ၈ ခုျဖစ္သည့္ ေကာ္လိုရာဒို၊ ဖေလာ္ရီဒါ၊ အိုင္အုိဝါ၊ နီဗားဒါး၊ နယူဟမ္ရိႈႈင္းယား၊ အိုဟိုင္းယို၊ ဗာဂ်ီးနီးယားႏွင့္ ၀စ္ေကာ့စကင္ျပည္နယ္ ၈ ခုႏွင့္ ထုိုျပည္နယ္မ်ားမွ ရရိွႏုိင္မည့္ ေရြးခ်ယ္ေရးအဖြဲ႕၀င္မဲ ၉၅ မဲကို ရရိွႏုိင္ရန္အတြက္ အျပိဳင္အဆိုင္ၾကိဳးစားလွ်က္ရိွသည္ကိုေတြ႕ရသည္။
No comments:
Post a Comment