ျမန္မာျပည္မွာ ခ်မ္းသာတဲ့သူေတြကရက္ရက္စက္စက္ခ်မ္းသာေနသေလာက္ ဆင္းရဲတဲ့သူေတြကလည္း စဥ္းစားလို႔မရေလာက္ေအာင္ကိုအတိဒုကၡေရာက္ေနၾကရွာတယ္။ ဆင္းရဲတာကိုအေၾကာင္းျပျပီး ကိုယ့္သားသမီးစြန္႔ပစ္တဲ့သူေတြ၊ ေတာင္းစားခိုင္းေနတဲ့မိဘေတြကိုေတြ႔ဖူးသလို အရမ္းကိုဆင္းရဲရံုသာမက စိတ္အေျခအေနမူမမွန္ေပမယ့္လည္း ကိုယ့္သားသမီးဆိုတဲ့အသိနဲ႔ မစြန္႔လႊတ္ႏိုင္ဘဲခ်စ္တဲ့မိဘကိုလည္းေတြ႔ဖူးခဲ့တယ္။
အဲဒီေန႔က သားဖြားမီးယပ္ဌာနမွာအေတာ္ေလးကိုအလုပ္ရွဳပ္ေနခဲ့တယ္။ ညေနဘက္ေလာက္မွာ အေရးေပၚျပင္ပလူနာဌာနကေနဖုန္းဆက္တယ္။ စိတ္သိပ္မေကာင္းတဲ့ ဗိုက္ၾကီးသည္တစ္ေယာက္ကို လမ္းေဘးမွာေတြ႔လို႔ေခၚလာေပးတာရွိတယ္။ အခုလႊတ္ေပးလိုက္မယ္တဲ့။ အလုပ္ရွဳပ္ေနတဲ့အခ်ိန္မွ လူနာအသစ္ေရာက္မယ္ဆိုေတာ့ စိတ္ေတာ့နည္းနည္းညစ္တယ္။ ပိုဆိုးတာက စိတ္မႏွံ႔တဲ့လူနာဆိုေတာ့ ပိုစိတ္ညစ္တယ္။ စိတ္မႏွံ႔တဲ့လူနာေတြက လူေကာင္းကိုင္တြယ္ရသလိုမ်ိဳးမပာုတ္ဘူးေလ။ ေျပာစကားနားေထာင္ခ်င္မွနားေထာင္တဲ့အျပင္ ဆရာ၀န္ကိုလည္းဆဲခ်င္ဆဲ ကန္ခ်င္ကန္လုပ္တတ္တာကိုး။ ဖုန္းဆက္ျပီးသိပ္မၾကာခင္မွာ တြန္းလွည္းနဲ႔ဗိုက္ၾကီးသည္တစ္ေယာက္ေရာက္လာတယ္။ ကတံုးဆံပင္ေပါက္နဲ႔ တကိုယ္လံုးညစ္ပတ္နံေစာ္ေနတဲ့အျပင္ ပါးစပ္ကလည္းတစ္တြတ္တြတ္ရြတ္ေနတာဆိုေတာ့ ေမးစရာမလိုဘဲကို ခုနကေျပာထားတဲ့ စိတ္မႏွံ႔တဲ့တစ္ေယာက္ဆိုတာ သိသာပါတယ္။ လမ္းထဲမွာ ဗိုက္နာလို႔ေအာ္ငိုေနတာေတြ႔လို႔ေဆးရံုေခၚလာေပးတာလို႔ေျပာတယ္။ အသက္ကလည္း ႏွစ္ဆယ္အစိတ္ေလာက္ပဲရွိဦးမယ္။ လမ္းေဘးမွာေလွ်ာက္သြားေနတဲ့ ရုပ္ကေလးကလည္း အေသအခ်ာဖီးလိမ္းျပင္ဆင္ထားရင္ ဆိုးတဲ့အထဲမပါေလာက္တဲ့ စိတ္မႏွံ႔တဲ့သူဆိုေတာ့ ဒီဗိုက္ဘယ္သူ႔လက္ခ်က္လဲဆိုတာ ေကာက္ရိုးပံုထဲအပ္ရွာရတာကမွ လြယ္ဦးမွာေပါ့။ ဘာမွလည္းေမးလို႔မရဘူး။ ကံေကာင္းခ်င္ေတာ့ သူတို႔အိမ္ကိုသိတဲ့တစ္ေယာက္ ေဆးရံုမွာရွိေနလို႔ သြားအေၾကာင္းၾကားခုိင္းလိုက္ရတယ္။ လူနာကေတာ့ ေမြးမယ့္အေျခအေနမွာမရွိေသးပါဘူး။ အေတာ္ေလးၾကာေတာ့ သြားအေၾကာင္းၾကားတဲ့လူနဲ႔အတူ တုန္တုန္ရီရီအဖြားအိုၾကီးတစ္ေယာက္ ပါလာတယ္။ သူ႔ေျမးေတာ္တယ္လို႔ပဲသိရတယ္။ အေမၾကီးကလည္း သူေတာင္သူမ်ားေပးစာကမ္းစာစားေနရတာဆိုေတာ့ သူ႔ေျမးေလးမေစာင့္ေရွာက္ႏိုင္ဘူးျဖစ္ေနရွာမွာေပါ့။ သြားေခၚေပးတဲ့လူက အမတစ္ေယာက္ေတာ့ရွိေသးတယ္ သြားေခၚတာလည္းမလိုက္လာဘူးလို႔ေျပာတယ္။ ကဲပါေလ ထားပါေတာ့ ေဆးရံုေရာက္ေနျပီဆိုေတာ့ ေစာင့္ေရွာက္ရမွာက ေဆးရံုတာ၀န္ျဖစ္ျပီကိုး။ ေဘးနားကလူနာေတြကလည္း ဒုကၡေရာက္တဲ့ေျမးအဖြားကို ၀ိုင္းျပီးဂရုဏာပိုၾကရွာပါတယ္။ အစိုးရေဆးရံုဆိုေတာ့လည္း မရွိတဲ့သူေတြခ်ည္းေပမယ့္ ရွိတဲ့အစားအေသာက္ေလး အသံုးမလိုေတာ့တဲ့အ၀တ္အထည္ေလးေတြ ၀ိုင္း၀န္းကူညီၾကရွာတယ္။ လူနာက စိတ္မႏွံ႔ေပမယ့္ ရိုင္းရိုင္းစိုင္းစိုင္းၾကီးေတာ့လည္း မပာုတ္ရွာဘူး။ ဆရာ၀န္ေတြကိုဆိုရင္ ရိုရိုေသေသပဲစကားေျပာတယ္။ ေအာ္ၾကီးပာစ္က်ယ္လည္းမလုပ္ဘူး။ သူ႔ဘာသာသူတတြတ္တြတ္နဲ႔ေျပာေနတာပဲရွိတယ္။ ကေလးေမြးေတာ့လည္း ေသြးေပါင္ေတြအရမ္းတက္ေနလို႔ ခြဲေမြးခဲ့ရတယ္။ ကံေကာင္းတယ္ပဲေျပာမလားေတာ့မသိဘူး။ ေမြးတဲ့ကေလးက ေယာက်္ားေလးျဖစ္ေနတယ္။ စိတ္သာမႏွ႔ံတာ သူ႔သားေလးကိုေတာ့သိတယ္ဗ်။ ေမြးျပီးေနာက္ေန႔က်ေတာ့ သူ႔သားေလးကိုႏို႔တိုက္ျပီး ေထြးေပြ႔ထားတာ လူေကာင္းအတိုင္းပဲ။ ဒါေပမယ့္သူစိတ္မႏွံ႔ဘူး။ သူ႔တစ္ေယာက္စာေတာင္ သူေကာင္းေကာင္းထိန္းေက်ာင္းႏိုင္စြမ္းမရွိတာ သူ႔ကေလးကိုသူေမြးျမဴႏိုင္စြမ္းမရွိဘူးေလ။ အဲဒါနဲ႔ေဆးရံုအစီအစဥ္နဲ႔ ကေလးကို ေဂပာာပို႔ဖို႔စီစဥ္ရတယ္။ ကေလးကိုလာမေခၚခင္ ေသြးတိုးစမ္းၾကည့္ျပီး ညိဳမ နင့္ကေလးငါတို႔ကိုေပးပါလားဆိုေတာ့ မေပးဘူးတဲ့။ ခ်စ္တယ္တဲ့။ ကေလးလာေခၚတဲ့ေန႔က်ေတာ့ သူ႔ကိုနားလည္ေအာင္ေျပာျပရတာေပါ့။ စိတ္မေကာင္းတဲ့သူေပမယ့္ သူ႔ကေလး ေကာင္းဖို႔ဆိုတာကိုနားလည္ပံုရပါတယ္။ ဘာမွေတာ့အေၾကာက္အကန္မလုပ္ရွာဘူး။ ေပးခါနီး သူ႔ကေလးေလးကိုဖက္ထားျပီး ငိုေနတဲ့ပံုပာာ စိတ္ထိခုိက္လြန္းလို႔ ဒီတစ္သက္ေမ့ႏိုင္မယ္မထင္ေတာ့ဘူး။ ခ်မ္းသာတဲ့သူေတြထားစရာမရွိျဖစ္ေနတာကို မနာလိုမျဖစ္ပါဘူး။ ဆင္းရဲတဲ့သူေတြ ဒုကၡေရာက္ေနတာကိုေတာ့ မၾကည့္ရက္ဘူး။ ဒီလိုအျဖစ္အပ်က္မ်ိဳးေတြထပ္မျမင္ခ်င္ေတာ့ဘူး။
အဲဒီေန႔က သားဖြားမီးယပ္ဌာနမွာအေတာ္ေလးကိုအလုပ္ရွဳပ္ေနခဲ့တယ္။ ညေနဘက္ေလာက္မွာ အေရးေပၚျပင္ပလူနာဌာနကေနဖုန္းဆက္တယ္။ စိတ္သိပ္မေကာင္းတဲ့ ဗိုက္ၾကီးသည္တစ္ေယာက္ကို လမ္းေဘးမွာေတြ႔လို႔ေခၚလာေပးတာရွိတယ္။ အခုလႊတ္ေပးလိုက္မယ္တဲ့။ အလုပ္ရွဳပ္ေနတဲ့အခ်ိန္မွ လူနာအသစ္ေရာက္မယ္ဆိုေတာ့ စိတ္ေတာ့နည္းနည္းညစ္တယ္။ ပိုဆိုးတာက စိတ္မႏွံ႔တဲ့လူနာဆိုေတာ့ ပိုစိတ္ညစ္တယ္။ စိတ္မႏွံ႔တဲ့လူနာေတြက လူေကာင္းကိုင္တြယ္ရသလိုမ်ိဳးမပာုတ္ဘူးေလ။ ေျပာစကားနားေထာင္ခ်င္မွနားေထာင္တဲ့အျပင္ ဆရာ၀န္ကိုလည္းဆဲခ်င္ဆဲ ကန္ခ်င္ကန္လုပ္တတ္တာကိုး။ ဖုန္းဆက္ျပီးသိပ္မၾကာခင္မွာ တြန္းလွည္းနဲ႔ဗိုက္ၾကီးသည္တစ္ေယာက္ေရာက္လာတယ္။ ကတံုးဆံပင္ေပါက္နဲ႔ တကိုယ္လံုးညစ္ပတ္နံေစာ္ေနတဲ့အျပင္ ပါးစပ္ကလည္းတစ္တြတ္တြတ္ရြတ္ေနတာဆိုေတာ့ ေမးစရာမလိုဘဲကို ခုနကေျပာထားတဲ့ စိတ္မႏွံ႔တဲ့တစ္ေယာက္ဆိုတာ သိသာပါတယ္။ လမ္းထဲမွာ ဗိုက္နာလို႔ေအာ္ငိုေနတာေတြ႔လို႔ေဆးရံုေခၚလာေပးတာလို႔ေျပာတယ္။ အသက္ကလည္း ႏွစ္ဆယ္အစိတ္ေလာက္ပဲရွိဦးမယ္။ လမ္းေဘးမွာေလွ်ာက္သြားေနတဲ့ ရုပ္ကေလးကလည္း အေသအခ်ာဖီးလိမ္းျပင္ဆင္ထားရင္ ဆိုးတဲ့အထဲမပါေလာက္တဲ့ စိတ္မႏွံ႔တဲ့သူဆိုေတာ့ ဒီဗိုက္ဘယ္သူ႔လက္ခ်က္လဲဆိုတာ ေကာက္ရိုးပံုထဲအပ္ရွာရတာကမွ လြယ္ဦးမွာေပါ့။ ဘာမွလည္းေမးလို႔မရဘူး။ ကံေကာင္းခ်င္ေတာ့ သူတို႔အိမ္ကိုသိတဲ့တစ္ေယာက္ ေဆးရံုမွာရွိေနလို႔ သြားအေၾကာင္းၾကားခုိင္းလိုက္ရတယ္။ လူနာကေတာ့ ေမြးမယ့္အေျခအေနမွာမရွိေသးပါဘူး။ အေတာ္ေလးၾကာေတာ့ သြားအေၾကာင္းၾကားတဲ့လူနဲ႔အတူ တုန္တုန္ရီရီအဖြားအိုၾကီးတစ္ေယာက္ ပါလာတယ္။ သူ႔ေျမးေတာ္တယ္လို႔ပဲသိရတယ္။ အေမၾကီးကလည္း သူေတာင္သူမ်ားေပးစာကမ္းစာစားေနရတာဆိုေတာ့ သူ႔ေျမးေလးမေစာင့္ေရွာက္ႏိုင္ဘူးျဖစ္ေနရွာမွာေပါ့။ သြားေခၚေပးတဲ့လူက အမတစ္ေယာက္ေတာ့ရွိေသးတယ္ သြားေခၚတာလည္းမလိုက္လာဘူးလို႔ေျပာတယ္။ ကဲပါေလ ထားပါေတာ့ ေဆးရံုေရာက္ေနျပီဆိုေတာ့ ေစာင့္ေရွာက္ရမွာက ေဆးရံုတာ၀န္ျဖစ္ျပီကိုး။ ေဘးနားကလူနာေတြကလည္း ဒုကၡေရာက္တဲ့ေျမးအဖြားကို ၀ိုင္းျပီးဂရုဏာပိုၾကရွာပါတယ္။ အစိုးရေဆးရံုဆိုေတာ့လည္း မရွိတဲ့သူေတြခ်ည္းေပမယ့္ ရွိတဲ့အစားအေသာက္ေလး အသံုးမလိုေတာ့တဲ့အ၀တ္အထည္ေလးေတြ ၀ိုင္း၀န္းကူညီၾကရွာတယ္။ လူနာက စိတ္မႏွံ႔ေပမယ့္ ရိုင္းရိုင္းစိုင္းစိုင္းၾကီးေတာ့လည္း မပာုတ္ရွာဘူး။ ဆရာ၀န္ေတြကိုဆိုရင္ ရိုရိုေသေသပဲစကားေျပာတယ္။ ေအာ္ၾကီးပာစ္က်ယ္လည္းမလုပ္ဘူး။ သူ႔ဘာသာသူတတြတ္တြတ္နဲ႔ေျပာေနတာပဲရွိတယ္။ ကေလးေမြးေတာ့လည္း ေသြးေပါင္ေတြအရမ္းတက္ေနလို႔ ခြဲေမြးခဲ့ရတယ္။ ကံေကာင္းတယ္ပဲေျပာမလားေတာ့မသိဘူး။ ေမြးတဲ့ကေလးက ေယာက်္ားေလးျဖစ္ေနတယ္။ စိတ္သာမႏွ႔ံတာ သူ႔သားေလးကိုေတာ့သိတယ္ဗ်။ ေမြးျပီးေနာက္ေန႔က်ေတာ့ သူ႔သားေလးကိုႏို႔တိုက္ျပီး ေထြးေပြ႔ထားတာ လူေကာင္းအတိုင္းပဲ။ ဒါေပမယ့္သူစိတ္မႏွံ႔ဘူး။ သူ႔တစ္ေယာက္စာေတာင္ သူေကာင္းေကာင္းထိန္းေက်ာင္းႏိုင္စြမ္းမရွိတာ သူ႔ကေလးကိုသူေမြးျမဴႏိုင္စြမ္းမရွိဘူးေလ။ အဲဒါနဲ႔ေဆးရံုအစီအစဥ္နဲ႔ ကေလးကို ေဂပာာပို႔ဖို႔စီစဥ္ရတယ္။ ကေလးကိုလာမေခၚခင္ ေသြးတိုးစမ္းၾကည့္ျပီး ညိဳမ နင့္ကေလးငါတို႔ကိုေပးပါလားဆိုေတာ့ မေပးဘူးတဲ့။ ခ်စ္တယ္တဲ့။ ကေလးလာေခၚတဲ့ေန႔က်ေတာ့ သူ႔ကိုနားလည္ေအာင္ေျပာျပရတာေပါ့။ စိတ္မေကာင္းတဲ့သူေပမယ့္ သူ႔ကေလး ေကာင္းဖို႔ဆိုတာကိုနားလည္ပံုရပါတယ္။ ဘာမွေတာ့အေၾကာက္အကန္မလုပ္ရွာဘူး။ ေပးခါနီး သူ႔ကေလးေလးကိုဖက္ထားျပီး ငိုေနတဲ့ပံုပာာ စိတ္ထိခုိက္လြန္းလို႔ ဒီတစ္သက္ေမ့ႏိုင္မယ္မထင္ေတာ့ဘူး။ ခ်မ္းသာတဲ့သူေတြထားစရာမရွိျဖစ္ေနတာကို မနာလိုမျဖစ္ပါဘူး။ ဆင္းရဲတဲ့သူေတြ ဒုကၡေရာက္ေနတာကိုေတာ့ မၾကည့္ရက္ဘူး။ ဒီလိုအျဖစ္အပ်က္မ်ိဳးေတြထပ္မျမင္ခ်င္ေတာ့ဘူး။
No comments:
Post a Comment